آن که به دیوانگی در غمش افسانه ام

آه که غافل گذشت از دل دیوانه ام

در سرشکم نشد لایق بازار دوست

قابل قیمت نگشت گوهر یک دانه ام

گاه ز شاخ گلش هم نفس عندلیب

گاه ز شمع رخش هم دم پروانه ام

سرو فرازنده ای خاسته از مجلسم

ماه فروزنده ای تافته در خانه ام

با سگ او هم نشین وز همه مستوحشم

با غم او آشنا از همه بیگانه ام

سفرهٔ می خانه شد خرقهٔ پشمینه ام

بر سر پیمانه ریخت سبحهٔ صد دانه ام

باده پپاپی رسید از کف ساقی مرا

توبه دمادم شکست بر سر پیمانه ام

آتش رخسار او سوخت نه تنها مرا

خانهٔ شهری بسوخت جلوهٔ جانانه ام

مستی من تازه نیست از لب میگون او

شحنه مکرر شنید نعرهٔ مستانه ام

تا نشود آن هما سایه فکن بر سرم

پا نگذارد ز ننگ جغد به ویرانه ام

جلوهٔ فروغی نکرد در نظرم آفتاب

تا مه رخسار دوست تافت به کاشانه ام